අහස තරම්, පොළව තරම්, විසල් ඇත්ද ආදරේ
නැගෙන බිඳෙන රැලි තරම්වූ මගේ හිතේ ආදරේ
උපමා සියයක් කිව හැකි හදේ ගැහෙන ආදරේ
ඔබේ හිතට ඒත් මදිලු අනේ මගේ ආදරේ
පිය නොගසා දෑස් අයා ඔබෙරුව නෙත පිරෙව්වේ
ඒ බැල්මට ඔච්චම් කොට ඔබ සැමදා හිනැහුණේ
විඩාවටයි නෙත් පියුවේ, ඇහැරී ඔබමයි සෙව්වේ,
දුටුව දෙයින් සිත සැලුණා පෙම්බර කුමරුණේ
ඒ විගහට ඔබේ දෙනෙත් ඈ ළඟ රැඳුනේ...
වසර දෙවසරක් එකටම අත් පටළා අපි ආවේ..
අපිට අපෙන් තොර ලොවක්ම නැහැමයි සිතුණේ
විසිරුණු කෙහෙරැල් බඳින්න මම අත් මිදුවේ...
දුටුව දෙයින් සිත සැලුණා පෙම්බර කුමරුණේ
ඒ විගහට ඔබේ දෑතෙ තවකෙකු වෙලුණේ
අහසෙ තියන තරු ගානට, වෙරළේ වැලි කට ගානට
නැගෙන බිඳෙන රැලි ගානට, දහසක් උපමා ගානට,
සමකරන්න දැන් ඇත්තේ නෙතින් වැටෙන කඳුළැලි කැට
ඔබේ හිතට මදි උනාලු මගේ ආදරේ
No comments:
Post a Comment